"Psycho Beach Party" to ekranizacja sztuki teatralnej autorstwa Roberta Lee Kinga. To także parodia surf comedies i beach party movies (oba subgatunki różnią się od siebie w bardzo małym stopniu). Pomysł fabularny został żywcem wzięty z "Gidget" z Sandrą Dee, po czym poddano go stosownemu tunningowi ("w środy zamieniam się w małego, grubego faceta imieniem Bob..."). Dalej patrząc: pokpiwa się tu ze slasherów i giallo, cytuje klasyczne horrory i dreszczowce, lista nawiązań jest doprawdy spora, a wszystko to podane zostało w mocno ekscentrycznym sosie. Humor jest konkretnie absurdalny, dialogi - rozbrajające w swej idiotyczności. Praktycznie przez cały seans miałem ubaw, dopiero pod koniec jakby odrobinę "schodzi powietrze". Co do scenicznego rodowodu historii - daje się miejscami odczuć, ale w zasadzie kompletnie to nie przeszkadza, "PBP" jest na tyle specyficznym produktem, że swego rodzaju umowność wydaje się być tu wręcz czymś niezbędnym. Wprawdzie intertekstualność tego dzieła może się okazać dla niektórych problemem, jednak i tak gorąco polecam: rzadko który twór postmodernistyczny jest w stanie tak udanie zrównoważyć lekkość z inteligentną zabawą dla kinomana.